داستان مردی که کل فلوریدا آمریکا را سر کار گذاشته بود! (+عکس)
تاریخ انتشار: ۱۹ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۹۱۹۳۸۷
عصر ایران - در فوریه 1948، یکی از ساکنان کلیرواتر، فلوریدا با چیزی غیر منتظره روبرو شد. وی هنگام پیاده روی در ساحل مجموعه ای از ردپاهای بزرگ در شن را مشاهده کرد.
ردپاها بسیار بزرگ بودند و حدود 35 سانتیمتر طول و 28 سانتیمتر پهنا داشتند. نکته قابل توجه تر درباره ردپاها این بود که سه انگشت با پنجه های بلند داشتند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این ردپاها برای حدود دو سال در سواحل شهرهای مختلف فلوریدا نمایان شد. مسیر ردپاها در شهرهای بین کلیرواتر و ساراسوتا دیده می شد و مردم نام "سه انگشتی قدیمی" را برای آن انتخاب کرده بودند. در آن مدت، چندین نفر ادعا کردند که هیولای صاحب این ردپاها را دیده اند. این هیولا به شکل یک موجود بزرگ پرنده مانند یا یک کنده خزدار بزرگ با سری شبیه به گزار توصیف شده بود.
دامنه واکنش مردم از بهت و حیرت تا وحشت و شک و تردید گسترده بود.
این ردپاهای عجیب مورد توجه ایوان ترنس سندرسون، جانورشناس بریتانیایی، قرار گرفت. وی درباره موضوعات علمی مقاله می نوشت و اظهار نظر می کرد و بعدا در زمینه شبه علم و نهان جاندارشناسی به فعالیت پرداخت. سندرسون راهی فلوریدا شد تا درباره ردپاهای عجیبی که در ساحل ظاهر می شدند، پژوهش کند. وی ماه ها به مطالعه ردپاها و مصاحبه با شاهدان پرداخت.
پس از مطالعه و پژوهش گسترده، سندرسون به این نتیجه رسید که ردپاها نمی توانند یک شوخی فریب آمیز باشند. به نظر می رسید آنها خیلی پر جزئیات تر از این باشند که توسط انسان یا ماشین ساخته شده باشد. وی حتی تا جایی پیش رفت که مدعی شد خودش این موجود عجیب را دیده است.
توصیف سندرسون از این موجود عجیب شامل طول حدود 366 سانتیمتری با رنگ زرد مایل به خاکستری و بازوهایی بزرگ شبیه به باله می شد. نتیجه نهایی سندرسون این بود که موجود عجیب باید یک پنگوئن بسیار بزرگ باشد. پس از آن، مسیر ردپاها چند بار دیگر طی دهه 1950 مشاهده شدند، اما پس از سال 1958 دیگر هیچ ردپا یا پنگوئن غول پیکری دیده نشد.
حل معمای ردپاهای فلوریداسی سال بعد در 11 ژوئن 1988، این معما سرانجام حل شد. مقاله ای که در سنت پترزبورگ تایمز منتشر شد، بیان کرد که "سه انگشت قدیمی" یک شوخی فریب آمیز بوده است. تونی سینیورینی، از ساکنان کلیرواتر، اعتراف کرده بود که در تمام آن سال ها، وی و یکی از دوستانش مسئول ایجاد ردپاهای عجیب بوده اند. سینیورینی طی مصاحبه با نویسنده مقاله یک جفت پای بسیار بزرگ چدنی با سه انگشت را به وی نشان داده بود.
ایده ساخت این پاهای سه انگشتی بسیار بزرگ توسط ال ویلیامز، دوست و رئیس سینیورینی در آن زمان، مطرح شده بود. ظاهرا عکس هایی از ردپاهای فسیل شده دایناسورها توجه ویلیامز را به خود جلب کرده بود. پس از بررسی آنها، وی ایده ساخت پاهایی متناسب با آن ردپاها را برای کمی شوخی و سرگرمی با سینیورینی مطرح کرده بود.
ال ویلیامز در سال 1970 درگذشت. تونی سینیورینی نیز در سال 2013 درگذشت و پاهای سه انگشتی افسانه ای به پسرش جف به ارث رسید. سینیورینی از پسرش خواسته بود تا این ارثیه در اختیار خانواده باقی بماند. به رغم تماس برخی سازمان و مراکز و ابراز علاقه آنها برای نمایش این پاهای افسانه ای، جف به خواسته پدر خود عمل کرد.
منبع: عصر ایران
کلیدواژه: ردپا پنگوئن بسیار بزرگ سه انگشتی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۹۱۹۳۸۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
قصه زهره و نوش‌آفرین خانم و نخستین مدرسه دخترانه طرشت | مکتب‌خانه‌های طرشت را زنان مدیریت می‌کردند
همشهری آنلاین- سمیراباباجانپور: بچه‌های طرشت قبل از اینکه مدرسه‌دار شوند و پشت نیمکت‌های چوبی بنشینند به مکتب می‌رفتند؛ مکتب‌خانه عالم‌خانم، عزراخانم، صغراخانم‌هایی که اتفاقا جاری هم بودند و رقیه‌خانم. مکتب‌خانه‌های روستای طرشت را زنان مدیریت می‌کردند و دختر و پسربچه‌ها در آن درس قرآن و نماز می‌خواندند.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
زهرا تیموری، متولد ۱۳۳۴، بانوی طرشتی، که سال‌ها مدیریت مدرسه حسنیه و نوش‌آفرین‌خانم طرشت را بر عهده داشت می‌گوید: «بچه‌های طرشتی اول به مکتب‌خانه می‌رفتند تا اینکه بانو نوش‌آفرین نخستین مدرسه طرشت را درمقطع دبستان وقف کرد. این مدرسه دولتی بود و دختر و پسر آنجا درس می‌خواندند. یادم می‌آید والدینم اجازه رفتن به مدرسه نوش‌آفرین‌خانم را به من ندادند. البته بسیاری از دختران طرشت این اجازه را دریافت نکردند، چون این مدرسه اسلامی نبود. بعدها خاله‌ام به نام «فرح زهره» یک مدرسه در خانه‌اش راه‌اندازی کرد و من و دیگر دخترانی که شرایطمان یکسان بود آنجا مشغول درس خواندن شدیم. کمی بعدتر زهره‌خانم نخستین مدرسه ملی طرشت را که به جامعه تعلیمات اسلامی وابسته بود بعد از انقلاب راه‌اندازی کرد و اسمش را دبستان حسنیه گذاشت. زهره‌خانم مدرسه راهنمایی را هم راه‌اندازی کرد. مدرسه حسنیه هنوز هم فعال است. بعد از انقلاب مدرسه نوش‌آفرین‌خانم به مدرسه شهید فرهاد حسین‌مردی تغییر نام داد. شهید فرهاد حسین‌مردی نخستین شهید مفقودالاثر طرشت بود. این مدرسه در دو نوبت دخترانه و پسرانه فعال بود که همچنان درهایش به روی دانش‌آموزان باز است.»
زهرا تیموری، از نخستین دانش‌آموزان مدرسه حسنیه طرشت، بعدها به‌عنوان مدیر مدرسه به کار خود ادامه داد. او می‌گوید: «۱۶ سال در مدرسه حسنیه و ۴ سال نیز در مدرسه فرهاد حسین‌مردی مدیر مدرسه بودم. یادم می‌آید در مدرسه حسین‌مردی یا همان نوش‌آفرین‌خانم که یکی از واقفان بزرگ غرب تهران بود، وقتی پنجره مدرسه را باز کردم، پنجره به دلیل فرسودگی افتاد. از همان روز به فکر پیگیری نوسازی مدرسه افتادم و از اوقاف اعتبار گرفتم. در جوار مدرسه زمینی خالی بود که آن زمین هم وقف بود. خوشبختانه تلاش‌هایم نتیجه داد و آنجا دبیرستان حسنیه را ساختیم.»
کد خبر 846899 برچسب‌ها هویت شهری همشهری محله
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟